W języku polskim występują trzy różne znaki interpunkcyjne: dywiz (łącznik), półpauza i pauza (myślnik). Choć często bywają mylone, pełnią odmienne funkcje i różnią się długością.
Dywiz (-), zwany łącznikiem to najkrótszy z nich i stosuje się go przede wszystkim do łączenia członów wyrazów złożonych, takich jak „biało-czerwony” czy „Jelcz-Laskowice”. Używamy go także w dwuczłonowych nazwiskach, np. „Skłodowska-Curie”, a także w zakresie liczbowym, np. „10-20 zł”. Dywizu nie otacza się spacjami.
Półpauza (–) jest nieco dłuższa i stosuje się ją głównie do oznaczania przedziałów liczbowych, np. „godz. 14–16” czy „str. 56–63”. Może także zastępować pauzę w tekście, zwłaszcza gdy wymaga tego układ graficzny, np. w wąskich kolumnach. Jeśli pełni funkcję myślnika, powinna być otoczona spacjami.
Pauza (—), czyli myślnik, to najdłuższy z tych znaków i używa się jej do oddzielania wtrąceń, np. „Zawsze starałem się być punktualny — choć nie zawsze mi się to udawało — i szanować czas innych.”,
a także do oznaczania dialogów w narracji:
— To nie do pomyślenia — stwierdził ojciec.
— A to dlaczego? — zdziwiła się Marzena.
Również dla podkreślenia efektu stylistycznego:
„To był moment, w którym wszystko się zmieniło — na zawsze.”
Aby wprowadzić te znaki na klawiaturze, wystarczy użyć odpowiednich skrótów. Dywiz wpisujemy po prostu klawiszem „-” (minus). Półpauzę można uzyskać przez kombinację Ctrl + minus na klawiaturze numerycznej lub przytrzymując Alt i wpisując 0150 na klawiaturze numerycznej. Pauza (myślnik) dostępna jest przez Ctrl + Alt + minus na klawiaturze numerycznej albo przez kombinację Alt + 0151.
Poprawne stosowanie tych znaków znacząco wpływa na czytelność i estetykę tekstu, dlatego warto znać różnice między nimi i używać ich zgodnie z zasadami językowymi.